Wyjątkowa nieruchomośc o bogatej historii, oferująca wyjątkową intymnośc i spokój, w bezpośrednim sąsiedztwie miasta (30 km od centrum Zagrzebia, 30 km od lotniska Franjo TuĘ'man).

Centralna częśc posiadłości składa się z płaskowyżu na szczycie wzgórza, otoczonego lasem o powierzchni 15 000 metrów kwadratowych. m2, na którym wybudowano kilka budynków, a dwór stanowi samo centrum osiedla. Wyjątkowym atutem jest działka budowlana o powierzchni 13.200 m2, na poziomie szczytu wzgórza, otoczona lasem i 20 hektarami działki, co daje dodatkową możliwośc wykorzystania osiedla na różne cele. Nieruchomośc zajmuje powierzchnię 196 000 m2 (niepowtarzalna działka należąca do sprzedającego).

Zgodnie z Planem Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Św. Ivan Zelina, centralna częśc nieruchomości wokół budynków o powierzchni 13 200 m2 znajduje się w strefie terenu budowy, a także częśc nieruchomości przy drodze dojazdowej o pow. â€13.500 m2, podczas gdy reszta gruntu jest rolna lub leśna.

Zgodnie z dokumentacją planistyczną nie przewiduje się sporządzenia szczegółowego planu zagospodarowania przestrzennego dla tego terenu.

Budynek dworski składa się z parteru i dwóch kondygnacji (parter 117 m2, pierwsze piętro 142 m2, drugie piętro 157,5 m2, całośc 416 m2), wymiary zewnętrzne 21 x 10,30 m.

Budynek został zbudowany w 1794 roku jako dwór hrabiowskiej rodziny Draskovic-Bara i od tego czasu był kilkakrotnie rozbudowywany.

2005 budynek został częściowo wyremontowany (dekorowana elewacja, nowy dach i stolarka zewnętrzna). W całym budynku wprowadzono nową instalację elektryczną, wodno-kanalizacyjną oraz zainstalowano wielopoziomowy gazowy system centralnego ogrzewania.

W budynku zamontowana jest winda panoramiczna. Stopień aranżacji wnętrz budynku jest wysoki „roh bau". Budynek jest podłączony do sieci wodociągowej, elektrycznej i gazowej. Budynek nie jest objęty ochroną dziedzictwa kulturowego.

Nieruchomośc posiada również zaplecze gastronomiczne (126 m2, piwnica win 80 m2), dwa garaże oraz stajnia.

Po wschodniej stronie nieruchomości znajduje się źródło wody pitnej, które jest zabetonowane i zamknięte jako przepompownia na potrzeby nieruchomości.

Szkice z historii

Historia regionu Zelin związana jest ze słynną chorwacką rodziną szlachecką Domjanic, gdyż już w 1596 roku Stjepan Domjanic otrzymał listę szlachecką i herb.

Zgodnie z ówczesnymi zwyczajami szlachta chorwacka rozszerzała swoje wpływy poprzez małżeństwa mieszane, powiększała swoje majątki i budowała zamki - dwory, więc Regina pl. Domjanic, żonaty z hrabiną Draskovic, wybudował zamek Golubovec około 1790 roku na miejscu starego drewnianego dworu. W tym samym czasie, tj. w 1794 r. rozpoczęto budowę dworu w Donji Zelinie. W zachowaną do dziś zachodnią ścianę szczytową wmurowano kamienną tablicę z oznaczeniem 1794. Zamek-dwór powstał na miejscu wcześniejszej budowli.

Wraz z założeniem ksiąg wieczystych w 1902 r. szlachcic Franjo BaraĘ i pl. Matylda BaraĘ , z domu Domjanie.

Od ślubu pl. Czworo dzieci urodziło się Franje BaraĘ i Matyldzie BaraĘ ; Milutin, Vladimir, Antun i Marija, z których najważniejszy to Milutin BaraĘ, bo już w 1905 roku został jedynym właścicielem całego majątku w Donja Zelina - Barae Manor.

Milutin BaraĘ urodził się w 1848 r., zmarł 22 lipca 1938 r. i został pochowany na miejscowym cmentarzu w Donji Zelinie. Jest budowniczym i pierwszym dyrektorem największej wówczas rafinerii ropy naftowej w Europie, Rafinerii Rijeka, która oficjalnie rozpoczęła działalnośc 14 września 1883 roku.

Na początku XX wieku był jednocześnie dyrektorem technicznym pięciu rafinerii w pięciu różnych krajach Europy. Oprócz tego, że został odnotowany jako jedno z najważniejszych nazwisk w europejskiej historii ropy naftowej, BaraĘ wyróżniał się również swoimi osiągnięciami w dziedzinie historii naturalnej. Wynalazcą jest ul „Baracevka".

W czasie II wojny światowej z obiektów posiadłości korzystały po raz pierwszy oddziały niemieckie, gdzie przebywał przez pewien czas jako porucznik Wehrmachtu Kurt Waldheim, późniejszy Sekretarz Generalny ONZ i Prezydent Republiki Austrii.

Po zakończeniu II wojny światowej majątek został upaństwowiony i przekazany w zarząd spółdzielni rolniczej, która zasadziła na posesji plantację jabłek. Zgodnie z ustawą o restytucji mienia zagarniętego w czasach komunizmu, cały skonfiskowany majątek został zwrócony poprzednim właścicielom i ich spadkobiercom. Od 2002 roku majątek jest własnością rodziny sprzedającego, po czym rozpoczęła się jego rehabilitacja.